«Δωμάτια» με φοίνικες, νερό και μανόλιες αλλά και μία πλατεία Αριστοτέλους που θα θυμίζει «καθρέφτη» προτείνει να δημιουργηθούν στο νέο μνημειακό άξονα της Θεσσαλονίκης, από την οδό Εγνατία έως και την παραλιακή Λεωφόρο Νίκης, η νικήτρια πρόταση στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που προκήρυξε ο Δήμος Θεσσαλονίκης για την ανάπλαση της πλατείας και του άξονα της Αριστοτέλους.
Ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός προσχεδίων ολοκληρώθηκε με την κατάθεση δεκατριών συμμετοχών, ενώ η κριτική επιτροπή αποφάσισε ομόφωνα την απονομή τριών βραβείων και τριών ισόποσων εξαγορών.
«Ο άξονας της Αριστοτέλους για κάθε Θεσσαλονικιό αλλά και για κάθε επισκέπτη σημαίνει πολλά: Είναι ένα σημείο αναφοράς. Όλοι έχουμε ζήσει σημαντικές, όμορφες στιγμές σε αυτόν τον υπέροχο άξονα, σε αυτήν την τόσο σημαντική πλατεία. Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δυστυχώς η πλατεία Αριστοτέλους τα έχει τα χρονάκια της», ανέφερε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας.
Ο δήμαρχος συμπλήρωσε πως «αναβαθμίζουμε μια από τις πιο γνωστές πλατείες της Ευρώπης, αλλάζοντας την εικόνα της Θεσσαλονίκης στον κόσμο. Δημότες, κάτοικοι και επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν έναν νέο δημόσιο χώρο, με νέα αισθητική, νέα υλικά, νέες προσεγγίσεις, που σέβονται όμως τον χαρακτήρα και τα ιστορικά χαρακτηριστικά του τόπου».
Όπως είπε ο κ. Ζέρβας, η ανάπλαση της πλατείας Αριστοτέλους αποτέλεσε προεκλογική του δέσμευση και δήλωσε ικανοποιημένος και χαρούμενος καθώς «σε λίγα χρόνια, η πόλη μας θα είναι διαφορετική μέσα από την ολοκλήρωση και αυτής αλλά και πολλών ανάλογων παρεμβάσεων».
Η πρόταση που έλαβε ομόφωνα το πρώτο βραβείο της κριτικής επιτροπής του διαγωνισμού (Ομάδα Μελέτης: Αριάδνη Βοζάνη, Παρασκευή Φανού, αρχιτέκτονες μηχανικοί και συνεργάτες Γρηγόρης Βουτουφιανάκης – Πετρόπουλος, Θεοδοσία Ευδωρη Παναγιωτοπούλου, αρχιτέκτονες, Γιώργος Ρέτσος φοιτητής αρχιτεκτονικής) επιχειρεί να αναδείξει την οδό Αριστοτέλους ως την κεντρική αρτηρία προβολής της σύγχρονης μητροπολιτικής ζωής και εικόνας της πόλης αλλά κι ως περιοχή διασύνδεσης με τη νεότερη ιστορία της.
Μέσα από μια καθαρή οργάνωση χαράξεων και υλικών της νέας δαπεδόστρωσης, η Αριστοτέλους μετασχηματίζεται σε άξονα περιπάτου μητροπολιτικού χαρακτήρα με το σύνολο της κεντρικής ζώνης να αποδίδεται στους πεζούς. Ίχνη του παλαιού ιστού της πόλης, πριν την πυρκαγιά του 1917, ενσωματώνονται στον σχεδιασμό ως «νήματα μνήμης», που προβάλλονται στο έδαφος διακριτικά.
Η νέα Πλατεία Αριστοτέλους μετατρέπεται σε «καθρέπτη της πόλης», που ανακλά διαφορετικές εκδοχές της ανάλογα με την εποχή, την ώρα και τις δράσεις που υποδέχεται. Από την πλευρά της Εγνατίας, η νέα πλατεία προτείνεται ως «το δωμάτιο με φοίνικες», ενώ παράλληλα, επιμέρους ενότητες -«δωμάτια» όπως για παράδειγμα το «δωμάτιο νερού», το «δωμάτιο με τις μανόλιες», το «δωμάτιο του χρόνου» και το «κατώφλι της πλατείας Αριστοτέλους» δημιουργούν τοπικές διαφοροποιήσεις στον υπόλοιπο άξονα, οι οποίες συσχετίζονται με τα επιμέρους χαρακτηριστικά της περιοχής που τις περιβάλλει.
