Πηγή Εικόνας: ΑΠΕ-ΜΠΕ*του Henry Mance
«Πώς χρεοκόπησες;» ρωτά ένας χαρακτήρας σε ένα μυθιστόρημα του Χέμινγουεϊ. Η απάντηση: «Σταδιακά και μετά απότομα».
Έτσι και με τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν. Για πολλούς μήνες, οι περισσότεροι στη Βρετανία γνώριζαν ότι το αριστερό του σχέδιο εξαντλούσε σταδιακά τη δυναμική του. Όταν όμως ήρθε το τέλος την Πέμπτη το βράδυ, η χρεοκοπία ήταν απότομη.
Στις 9.59 το βράδυ, υπήρχε ακόμη η πιθανότητα ο Κόρμπιν να γίνει πρωθυπουργός. Ένα λεπτό αργότερα, το BBC είχε πνίξει αυτό το σενάριο με ένα απλό γράφημα. Στην οθόνη εμφανιζόταν μια πλειοψηφία 86 εδρών υπέρ των Συντηρητικών.
Ήταν σαν τη νίκη με νοκ-άουτ του πυγμάχου Σόνι Λίστον επί του Φλόιντ Πάτερσον: τόσο αποφασιστική, που χάλασε το τηλεοπτικό θέαμα. Στα σαλόνια όλης της Βρετανίας, ο κόσμος το έριξε στο αλκοόλ.
Φυσικά οι Τόρις δεν άφησαν τη νίκη να τους φουσκώσει τα μυαλά. Ο Μαρκ Φρανσουά, ο μόνος βουλευτής που είναι τόσο εύφλεκτος ώστε μπορείς να τον πιάσεις μόνο με ειδικά γάντια, συνέκρινε την κατάρρευση του «κόκκινου τείχους» των Εργατικών με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου πριν από τριάντα χρόνια. Ο Αντριου Νιλ του BBC τον ρώτησε αν τρελάθηκε.
Ορισμένοι ξένοι παρατηρητές μπορεί να αναρωτιούνται γιατί οι Βρετανοί ψηφοφόροι εμπιστεύθηκαν και πάλι τον Τζόνσον, έναν άνθρωπο που στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας κατασκεύασε στατιστικά στοιχεία, απέφυγε συνεντεύξεις και κρύφτηκε σε ένα ψυγείο. Ακούστε. Την περασμένη εβδομάδα, πολλοί Βρετανοί πίστεψαν ότι η Βασίλισσα είχε πεθάνει, εξαιτίας ενός μηνύματος στο WhatsApp που είχε στείλει κάποιος “ Gibbo”. Δεν είμαστε και ο πιο δύσπιστος λαός του κόσμου.
Η Σκωτία δεν ακολούθησε την κυρίαρχη τάση, όπως και το Λονδίνο. Αυτό σημαίνει ότι το κύμα του βρετανικού εθνικισμού δεν έχει ακόμη κορυφωθεί. Αυτό θα γίνει γύρω στο 2030, όταν το νέο Κόμμα για την Ανεξαρτησία του Λονδίνου, με επικεφαλής τον Χιου Γκραντ, λάβει την εντολή να διαχωρίσει το Λονδίνο από τους επαρχιώτες που το περιτριγυρίζουν. Αν και η αποτυχία του Γκραντ να κινητοποιήσει τους ψηφοφόρους κατά του Brexit σημαίνει πως καλύτερα να μην αφήσει και τον κινηματογράφο.
Όταν το Εργατικό Κόμμα έχασε τις εκλογές του 1983, λαμβάνοντας μόλις 27,6%, ο Τόνι Μπεν είχε πει ότι ποτέ άλλοτε δεν είχαν ψηφίσει τόσο πολλοί τον πραγματικό σοσιαλισμό. Για να είμαστε τίμιοι, οι οπαδοί του Κόρμπιν δεν έφτασαν τόσο μακριά την Πέμπτη το βράδυ. Κατηγόρησαν απλώς το Brexit, τον Μέρντοκ και την Ντέιλι Μέιλ. Ο Κόρμπιν παραπονέθηκε για την εισβολή των μέσων ενημέρωσης στην ιδιωτική ζωή των πολιτικών. Συνειδητοποιεί άραγε ότι όπου να΄ ναι οι εφημερίδες θα πάψουν να ασχολούνται μαζί του;
Την ίδια ώρα, η Εμιλι Θόρνμπερι, που επανεξελέγη στο Ίσλινγκτον και Φίνσμπερι, εκφώνησε έναν λόγο που έμοιαζε με ανακοίνωση υποψηφιότητας για την ηγεσία του κόμματος. Ίσως ένας τρίτος στη σειρά ηγέτης από το βόρειο Λονδίνο είναι αυτό ακριβώς που χρειάζονται οι Εργατικοί.
Οι κάμερες της τηλεόρασης έπεφταν στον ένα σκυθρωπό πολιτικό μετά τον άλλον. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε μια λυπημένη κυρία με γαλάζιο φόρεμα – α, ήταν η Τερέζα Μέι! Κι αυτό ήταν μάλλον το φωτεινό της πρόσωπο. Γύρω στις 4 το πρωί, οι προβλέψεις είχαν αναθεωρηθεί, η πλειοψηφία των Συντηρητικών είχε μειωθεί στις 68 έδρες. Καλά νέα για τους Εργατικούς, τελικά έχασαν με νοκ-άουτ στον δεύτερο γύρο.
(*) Ο Χένρι Μανς είναι αρθρογράφος των Financial Times
