Πηγή Εικόνας: ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣΔείγμα διορατικότητας και επικοινωνιακής εγρήγορσης αποτελεί η δέσμευση του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, για την απολιγνιτοποίηση της Ελλάδας έως το 2028 από το βήμα του ΟΗΕ αλλά και οι συνακόλουθες τοποθετήσεις – συναντήσεις του. Εκτός από τη σημασία για τον ενεργειακό εκσυγχρονισμό και την προστασία του περιβάλλοντος, η απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού ενείχε έναν ιδιαίτερο πολιτικό συμβολισμό ενώ, παράλληλα, δημιούργησε στρατηγικά αδιέξοδα στην αντίπαλη παράταξη.
Πρώτα από όλα, ο πρωθυπουργός άνοιξε έναν ισχυρό δίαυλο επικοινωνίας με όλες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, και μάλιστα, σε μία περίοδο όπου το κυβερνόν κόμμα είχε απομονωθεί εξαιτίας του φιλοεπενδυτικού μηνύματος που εκπέμπει εντός κι εκτός Ελλάδας. Παρά τις περιπτώσεις, όπως το «Ελληνικό» ή οι «Σκουριές», για τις οποίες ήρθε σε ρήξη με οργανώσεις, φαίνεται να δημιουργείται ένα κοινό μονοπάτι συναντίληψης και συνεννόησης για μία πλειάδα θεμάτων που αφορούν την πράσινη ανάπτυξη.
Χαρακτηριστική απέναντι σ’ αυτόν τον ισχυρισμό ήταν η συνάντηση του κ. Μητσοτάκη με εκπροσώπους 18 περιβαλλοντικών οργανώσεων για θέματα που αφορούν την ανάπτυξη της πράσινης οικονομίας και της προστασίας του περιβάλλοντος. Στη συζήτηση ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε για αποφάσεις που θα κάνουν την Ελλάδα πρωτοπόρο «πράσινη» δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ, αναφερθείς στην προσπάθεια της κυβέρνησης για απολιγνιτοποίηση έως το 2028, επισήμανε πως ήταν αυτός που έβαλε την παράταξη να ασχοληθεί με περιβαλλοντικά ζητήματα όταν ιστορικά δεν είχε επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Από εκεί και πέρα, ο κ. Μητσοτάκης πέτυχε να απομονώσει επικοινωνιακά το αντίπαλο επιτελείο υιοθετώντας ένα μέτρο που προσιδιάζει περισσότερο στην αριστερή ατζέντα. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το κόμμα των «Οικολόγων Πράσινων» συμπορεύτηκε στις πρόσφατες εκλογές με τον Αλέξη Τσίπρα. Το ενδιαφέρον εν προκειμένω έγκειται στο γεγονός ότι το κομφούζιο που δημιουργείται στους κόλπους της αριστερής παράταξης δεν βρίσκει αδιέξοδο ούτε μέσω των ανακοινώσεων καθώς, από τη στιγμή που δεν μπορούν να καταδικάσουν τη στάση της κυβέρνησης, περιορίζονται απλά στην άσκηση κριτικής υποστήριξης που αφορά την παροχή περισσότερων και πιο αναλυτικών μέτρων για την επίτευξη του στόχου.
Το αμέσως επόμενο αδιέξοδο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι, εφόσον όπως είπαμε δεν μπορεί να εναντιωθεί στο μέτρο, δεν δύναται και να προστατεύσει τα συμφέροντα των θιγόμενων συνδικάτων που πρόσκεινται στο κόμμα. Μόλις πριν λίγες ημέρες, τα σωματεία της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη εγκαλούσαν την κυβέρνηση για την απολιγνιτοποίηση και ζητούσαν άρση των προαναγγελθέντων μέτρων επικαλούμενα τοπικά συμφέροντα. Το αίτημά τους δεν μπορεί να λάβει πολιτική υπόσταση, ακριβώς επειδή κανένας μεγάλος αντιπολιτευόμενος πολιτικός φορέας δεν μπορεί να το εγκολπώσει στην επιχειρηματολογική του φαρέτρα.
Ένα τρίτο ζήτημα είναι ότι η περιβαλλοντική πολιτική εντάσσεται στα “low politics issues”, δηλαδή, τα θέματα που δεν αφορούν την επιβίωση του κράτους και άρα δεν αποτελούν πεδίο υψηλής πολιτικής αντιπαράθεσης. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για την προστασία του περιβάλλοντος όπου κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης τάσσεται υπέρ, δύσκολα μπορεί η αντιπολιτευόμενη παράταξη να ανεβάσει τους τόνους. Συνεπώς, πρόκειται για ένα ζήτημα που διαμορφώνει θετική εικόνα στην κοινή γνώμη και λειτουργεί επικουρικά σε επίπεδο επικοινωνίας πλάι σε μία σειρά άλλων θεμάτων όπου υπάρχει μεγαλύτερο πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και προστριβών.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το ζήτημα της περιβαλλοντικής ανάπτυξης έχει αναχθεί σε προσωπική υπόθεση για τον πρωθυπουργό ή, όπως το λένε οι Αμερικάνοι, σε “one man show”. Αυτός είναι και ο λόγος που σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του economix.gr, ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης έσπευσε να οικειοποιηθεί τον ρόλο του υπουργού Περιβάλλοντος (πρωτίστως!) και Ενέργειας και να δηλώσει ότι «δεν είμαι μόνο υπουργός ΔΕΗ».
