Ένας σύμβουλος καριέρας για τον Αλέξη Τσίπρα

Όποιος έχει πάει πρόσφατα σε συνεντεύξεις για δουλειά πιθανότατα έχει μαζέψει διάφορα dos and don’ts.

Για παράδειγμα, σίγουρα φίλοι, με εμπειρία ως συνεντευξιαζόμενοι ή ως αυτοί που κάνουν συνεντεύξεις, σας έχουν πει «Σε παρακαλώ, μην πεις ότι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα είναι ότι είσαι πολύ ειλικρινής!».

Ο Αλέξης Τσίπρας περνά και εκείνος, κατά ένα τρόπο, μια μακρά διαδικασία συνεντεύξεων για να μπορεί να διεκδικήσει ξανά σε τρία, τέσσερα χρόνια τη Δουλειά. Αυτή της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο τέως πρωθυπουργός, έχει επικριθεί για την αδυναμία του να κάνει μια ουσιαστική αποτίμηση. Μπορεί να λέει, όπως έκανε και από το βήμα της ΔΕΘ το Σαββατοκύριακο, ότι «όχι δεν τα κάναμε όλα καλά. Μακριά από μας η λογική της αυταρέσκειας, της αυτάρκειας και του ναρκισσισμού», και μάλιστα το ακροατήριο να τον «πνίξει» στα χειροκροτήματα, αλλά αν δούμε στη συνέχεια ποια ονομάζει ως λάθη και πώς τα δικαιολογεί, μοιάζουν πολύ με «το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι ότι είμαι πολύ ειλικρινής».

• • Ως πρώτο λάθος ανέφερε ότι «επιδείξαμε μια ατολμία να δράσουμε πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά σε ότι αφορά την λήψη αναγκαίων μέτρων ελάφρυνσης, λόγω της πίεσης των θεσμών και των ευρωπαϊκών συσχετισμών και λόγω της εύθραυστης κατάστασης των διαπραγματεύσεων και των συζητήσεων». «Ειδικά η καθυστέρηση του δεύτερου πακέτου μέτρων για το 2019 μας στοίχισε», κάνοντάς ξεκάθαρο ότι αναφέρεται στα λάθη που οδήγησαν στο κόμμα του να χάσει τις εκλογές – και όχι στα λάθη που έκαναν ο ίδιος και οι υπουργοί του. Συνεπώς, δεν ασχολούμαστε περεταίρω μ’ αυτό.

• • «Ένα δεύτερο στοιχείο αυτοκριτικής αφορά την αποφασιστικότητά μας να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία του κράτους. Και εκεί νομίζω ότι στο σύνολο της η κυβέρνηση δεν επέδειξε την τόλμη που χρειαζόταν για να σπάσει τα παράκεντρα εξουσίας σε όλους τους αρμούς της κρατικής λειτουργίας» συνέχισε.

Το δεύτερο λάθος «χάθηκε» στην αοριστία του λόγου του ομιλητή. Προφανώς και υπάρχουν παράκεντρα εξουσίας (αν και τόσο αόριστα όσο η… ασύμμετρη απειλή), όμως τι εννοεί με το ότι «η κυβέρνηση δεν επέδειξε την τόλμη που χρειαζόταν»; Σε ποιες υποθέσεις έκανε πίσω; Άφησε κυκλώματα να συνεχίσουν τη δράση τους; Μήπως τα διευκόλυνε παρά τη θέλησή της; Κι αφού μιλάμε για αποτίμηση, ποιες δυσκολίες συνάντησε; Tι θα κάνει διαφορετικά αν βρεθεί και πάλι στο Μαξίμου;.

• • Το τρίτο σημείο αφορούσε και πάλι τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές. Ήταν «η μεγάλη μας αδυναμία να επικοινωνούμε σωστά τη πολιτική μας και το έργο μας στους πολίτες», ενώ το τέταρτο ήταν  όσα δεν έκανε η κυβέρνηση, που τώρα κλείνει το μάτι στους Ευρωπαίους Πρασίνους, στην «περιβαλλοντική πολιτική».

Με λίγα λόγια, εκλογές (οι προηγούμενες), αόρατοι εχθροί, επικοινωνία, και πάλι εκλογές (οι επόμενες).

Ο Αλέξης Τσίπρας ως άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μιλά γενικώς και αορίστως, να εθελοτυφλεί, να ψάχνει τη δικαίωσή του. Όμως ο θεσμικός ρόλος του Αλέξη Τσίπρα, δεν περιορίζεται στην εκτέλεση πολιτικής ή αντιπολίτευσης. Έχει ευθύνη να κάνει αυτοκριτική, όπως είναι το καθήκον κάθε κυβέρνησης: η αποτίμηση έχει ιστορικό και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα για όλες τις επόμενες που θα ακολουθήσουν αλλά και για τους πολίτες.

Και για το κλείσιμο, όπως θα ξεκινούσε ένα ανέκδοτο, στο κλαμπ των πρώην πρωθυπουργών μπήκε ένας Έλληνας, ένας Βρετανός και ένας Αμερικανός…

Ο αμετανόητος Κάμερον

Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην 84^η ΔΕΘ συνέπεσε με την συνέντευξη του Ντέιβιντ Κάμερον στους Λονδρέζικους The Times, που μίλησε πρώτη φορά με λεπτομέρειες για το δημοψήφισμα του 2016 στη Βρετανία, για το Brexit.

Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε ότι δεν λυπάται που προκήρυξε το δημοψήφισμα, ακόμα κι αν σκέφτεται «καθημερινά» τις συνέπειες του.

«Για την ιστορία», όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου του που θα κυκλοφορήσει αυτή την εβδομάδα, ο Κάμερον άνοιξε την κερκόπορτα της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, για να αντιμετωπίσει εσωκομματικά προβλήματα. Και για την ακρίβεια, προκειμένου να κατευνάσει την ευρωσκεπτική πτέρυγα των Τόρις και να ανατρέψει την άνοδο του ευρωφοβικού και αντιμεταναστευτικού Ukip, του Νάιτζελ Φάρατζ.

Από το «δεν είχα σεξουαλικές σχέσεις» του Κλίντον στο «I screwed up» του Ομπάμα

Οι (Αμερικανοί) πρόεδροι δεν θέλουν να παραδεχτούν τα λάθη τους. Το βλέπουν σαν σημάδι αδυναμίας. Αυτός είναι ο λόγος που ήταν αξιοσημείωτο ότι ο Μπαράκ Ομπάμα παραδέχτηκε δημοσίως ότι έκανε λάθος, μόλις δύο εβδομάδες μετά την ανάληψη της εξουσίας.

Ο Ομπάμα είχε πει επί λέξει ότι τα «θαλάσσωσε» (I screwed up) προωθώντας τον Τομ Ντασλ ως επικεφαλής υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή, η επιμονή του Ρίτσαρντ Νίξον ότι «δεν είμαι απατεώνας» ερωτηθείς για το σκάνδαλο Watergate δεν σταμάτησε την πολιτική του κατηφόρα, ενώ ο ισχυρισμός του Μπιλ Κλίντον ότι «δεν είχα σεξουαλικές σχέσεις με αυτή τη γυναίκα, την κυρία Lewinsky», τον έκανε αποδέκτη δημόσιου περίγελου.

Ο Τζορτζ Μπους μπορεί μεν να… αγωνίστηκε να εντοπίσει ένα λάθος όταν του δόθηκε η ευκαιρία να καταγράψει κάποιες αστοχίες σε μια συνέντευξη τύπου το 2004. Αλλά ακόμα κι εκείνος, όταν έφυγε από τον Λευκό Οίκο, μετά από οκτώ χρόνια, ένιωσε άνετα να ονομάσει πολλά απ’ αυτά.

«Είναι πιο σημαντικό να παραδεχτούμε λάθη παρά να τα κάνουμε», τονίζει ο προεδρικός μελετητής Stephen Hess, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο George Washington. «Αυτό είναι που ψάχνουν οι άνθρωποι, όπως και πώς το κάνετε, και αν το κάνετε γρήγορα και με εντιμότητα».

Από ποιον δάσκαλο θα μάθει ο Έλληνας πολιτικός που επιδιώκει να ξαναέχει τον ταχυδρομικό κώδικα του Μαξίμου; Η ώρα για να αναζητήσει σύμβουλό… καριέρας είναι τώρα, όχι μετά το συνέδριο, όχι πριν τις εκλογές.